We zijn weer een weekje verder in mijn duivensport , een sport die je op momenten kunt vervloeken maar waarvan je ook op momenten van kunt genieten.

Deze week stond er slechts één vlucht op ons programma voor de midfond Pontoise 357 km zelf had ik er 18 mee.

Heel de week doe je alles voor je duiven , geef ze wat je denkt dat nodig is en ga je op donderdag opgewekt naar het inkorflokaal in de veronderstelling dat je duiven onklopbaar zijn. In het inkorflokaal wacht ik tegenwoordig tot de duivenwagen komt om te helpen laden want thuis zit ik ook maar in mijn uppie naar mijn grote teen te staren. Dat is nu eenmaal zo. Maar ook dat manden laden heeft een keerzijde , op de dag erna slaap ik bijna de hele dag in mijn stoel. Geef niet het hoort bij de leeftijd denk ik dan maar en ik vind het een onderdeel van de duivensport. Jammer is altijd dat er personen zijn die daar schijnbaar anders over denken en als ik dan iemand wel zie laden die amper kan tillen vind ik dat betreurenswaardig, triest zelfs.

Maar de duiven gingen op weg naar Pontoise en zaterdag waren de omstandigheden schijnbaar te slecht om te lossen en besloot men al vroeg tot uitstel naar zondag, afd 1 loste nog wel op 50km verder om 12.30 uur en hadden een redelijke vlucht.

Wij dus naar de zondag en de duiven er om 7 uur uit. Hier in Rotterdam viel de eerste om 11.21 uur en als dan zelf pas op 11.37 uur begint mag je zeker niet tevreden zijn en heb ik flink de pest in. Met mijn derde duif op 11.40 uur liep er een vreemde mee naar binnen, heb deze met wat water en voer in een broedbak gezet en nadat ik thuiskwam uit de vereniging even bekeken. Mooie doffer met een prachtige ogen in zijn kop. Even het telefoonnummer van de liefhebber bij het NPO opgezocht en de liefhebber is Woerden gebeld. Werd een leuk gesprekje kort en bondig. En ik besloot in samenspraak en omdat het een al ervaren duif betrof om de duif om 17.00 uur de vrijheid te geven en alzo gebeurde. In eerste instantie maakte de duif een rondje en viel hij terug, maar een paar harde klappen met een bezem bij hem op het hok maakte hem wakker en hij vertrok. Later vond ik op mijn telefoon toen ik bij mijn dochter was een uitdraai van zijn aankomst bij de liefhebber met een berichtje erbij , bedankt Kees hij is thuis. Deze doffer had al twee eerste prijzen gevlogen hier. Liefhebber blij maar ik nog blijer, het berichtje maakte mijn hele rotdag goed.

Tot de volgende rondom.

Kees Commijs Postduivencoach.