Zondag 7 februari 2021. Op een dag dat Nederland en Belgie ontwaken in een witte wereld verliep mijn zondagmorgen een beetje anders dan gebruikelijk. Waar ik normaal een gat in de dag slaap en daarna op mijn gemak het nieuws doorneem was het deze week totaal anders. Ik moest mij namelijk melden op het werk in verband met het afnemen van een tweede Covid-test. Een snel-test dit keer, na afgelopen woensdag al de reguliere test te hebben mogen ondergaan (uitslag binnen vierentwintig uur).

Dit alles nadat dinsdag een eerste positief geval in ons bedrijf aan de oppervlakte kwam. Nu was dit an sich geen verrassing. Het was niet een kwestie van “als” maar van “wanneer” en dat werd dus dinsdag.

Gelukkig had ons crisisteam er door de ruime voorbereidingstijd goed op kunnen inspelen. Hetgeen resulteerde in een collectieve test op woensdag. Iedereen kreeg dus een staafje in zijn mond en neus en ik kan wel stellen dat dit geen prettige ervaring is. Vooral het nemen van het monster via de neus voelde ik de andere dag nog zodra ik mijn neus aanraakte.

Gelukkig was de uitkomst van de test voor mij persoonlijk gunstig. Echter voor een aantal collegae niet, het enkele positieve geval bleek niet op zichzelf te staan. Het bleken er veel meer. Dit resulteerde in een uitgebreid contact onderzoek. Alle personen die in direct contact geweest zijn met positieve collegae moeten de komende twee weken dan ook thuisblijven.

Degenen die niet direct in contact waren geweest werden uit voorzorg vandaag (zondag) voor een tweede keer getest. Dit keer alleen met een staafje in de neus. Wederom niet prettig maar voor “de goede zaak”.

Gelukkig bleken er geen nieuwe positieve gevallen uit deze test naar voren te komen. Vanaf morgen kunnen de werkzaamheden dus weer hervat worden. Voor mij persoonlijk betekent het weer een tijdje “kantoor aan huis”. Iedereen die niet noodzakelijk op het werk hoeft te zijn en zijn werkzaamheden vanuit huis kan verrichten dient thuis te werken. Zelf heb ik eigenlijk een hekel aan thuiswerken omdat ik de interactie met mijn mensen en die van andere afdelingen mis. Ook dit is echter weer “voor de goede zaak”.

De testen zullen daarnaast twee keer per week herhaald worden om eventuele nieuwe besmettingen vroegtijdig te ontdekken. Dit alles, vermoedelijk, tot het moment van vaccinatie daar is. Ik voel mij bijna een topsporter die hoogfrequent getest wordt. Aan het staafje in mijn neus zal ik vermoedelijk nooit helemaal wennen. Echter alles is beter dan een besmetting.

In de duivenwereld gaat het leven natuurlijk gewoon verder. Over twee maanden zou het seizoen moeten starten. Of dit gebeurt is nog maar de vraag. Het nieuws in de duivenwereld werd deze week echter niet beheerst door het naderende seizoen en de mogelijke effecten van de oprukkende Britse variant hierop. Het waren meer bestuurlijke zaken die de aandacht trokken van de hierin geïnteresseerde liefhebbers.

Intrekken gouden speld – Persoonlijk wist ik al een tijdje van het voornemen maar deze week kwam het nieuws uiteindelijk in de openbaarheid. Het nieuwe bestuur trekt de Gouden Speld in die op de laatste vergadering van zijn “bewind” aan de scheidende voorzetter werd uitgereikt. Officieel heet het natuurlijk dat het erelidmaatschap wordt opgezegd.

Nu was deze Gouden speld al vanaf het eerste moment dat deze werd uitgereikt onderwerp van discussie. De vertrekkende en relatief kort zittende voorzitter kwam wel erg makkelijk aan het erelidmaatschap.

Het leek destijds een actie van de toen nog resterende, en inmiddels vertrokken, bestuurders om de afdelingen en wellicht het nieuwe deel van het bestuur een hak te zetten. Een beetje genoegdoening aan het eind.

Zelf schreef ik er destijds in het weekstuk van 7 juni 2020 het volgende over: “Ten vijfde was daar de veel besproken Gouden NPO-speld voor de vertrekkende voorzitter. Ik denk dat uit het uitreiken hiervan de onervarenheid van de resterende bestuurders van het oude bestuur sprak. Niet alleen waren de gebruikte woorden voor de uitreiking best scherp, misschien zelfs vilein, maar het is in de geschiedenis van de NPO voor zover ik weet nog niet voorgekomen dat een feitelijk weggestuurde voorzitter (met een aangenomen motie van wantrouwen) toch de Gouden Speld kreeg. Het erodeert de waarde van de Gouden Speld een beetje want de vertrekkende voorzitter kreeg hem ondanks de vele kritiek op zijn functioneren en ook wel op een zeer jonge leeftijd (wellicht de jongste ooit). Na bovendien een relatief zeer korte carrière in de frontlinie. Er zijn vele bestuurders geweest die deze speld niet kregen maar veel meer jaren de sport dienden en meer verdiensten hadden voor de sport”.

De argumentatie van het bestuur om de gouden speld terug te trekken kan mijn goedkeuring wel wegdragen. Toeval of niet de woorden van het bestuur komen in hoofdlijnen overeen met mijn argumentatie van destijds. Hiermee toont het bestuur m.i. aan goed aan te voelen wat er onder de duivenliefhebbers leeft.

Een potsierlijke vertoning zoals de bewuste ledenraad van 2 juni 2020 zal er vermoedelijk ook niet zo snel meer komen. Die hele avond eindigde door het uitreiken van de Gouden speld destijds erg potsierlijk en heel erg ongemakkelijk, vooral omdat het nieuwgekozen bestuur niet op de hoogte was van de toekenning van het erelidmaatschap. Met het totaal misplaatste Champagnemoment aan het eind als toppunt.

Ook hier was ik destijds ook al kritisch over: “Tenslotte was daar het glas Champagne “om te toosten op de duivensport”. Ik ben misschien een te groot calvinist maar dit kwam in mijn ogen een beetje misplaatst over. Vooral omdat de toost werd uitgebracht door de vertrekkende voorzitter. Het had misschien nog net gekund als de nieuwe voorzitter het glas had geheven. Nu zag het er allemaal een beetje geforceerd uit en toonde het naar mijn bescheiden mening nogmaals aan hoe gering het inlevingsvermogen van het oude bestuur was”.

Gelukkig is er door het intrekken van het erelidmaatschap weer een stukje uit de recente kwalijke geschiedenis rechtgezet. Helaas zijn er andere beleidszaken waar de consequenties van het falende beleid van de ex Gouden spelddrager moeilijk(er) terug te draaien of recht te zetten zijn.

Het onvermijdelijke Zeeland – Naast de pensioenafdracht-problematiek is daar namelijk het onvermijdelijke Zeeland. Sinds de ex-voorzitter zich met de gang van zaken aldaar ging bemoeien is het feitelijk alleen maar van kwaad naar erger gegaan.

Natuurlijk waren er op het moment van de start van de bemoeienis al financiële problemen maar die zijn er zeker niet minder op geworden. Hier bovenop zijn echter nu nog eens twee grote andere problemen gekomen. Een totale verdeeldheid binnen de afdeling en een bestuurscrisis die zijn weerga amper kent.

Deze bestuurscrisis culmineerde de afgelopen weken maar weer eens door het opstappen van de goedwillende tijdelijke secretaris. Dit nadat hij was “uitgekafferd” door de vertrekkende voorzitter (als ik het tenminste goed begrepen heb). Het zou gaan om het “te vroeg uitsturen van een verzoek om nieuwe bestuursleden” zonder dat de rest van het zittende bestuur hierin gekend was. Los van het feit of het handig is om de rest van het bestuur niet in te lichten lijkt het mij een goede actie van de waarnemende secretaris. Een afdeling heeft immers twee maanden voor de start van het vliegseizoen wel een functionerend bestuur nodig.

Het lijkt er echter op dat de voorzitter in Zeeland geen nieuwe handen aan het bed wil. Het lijkt er bijna op dat hij bang is dat ze onder de dekens iets vinden dat het daglicht niet verdragen kan? Ik ben dan ook zeer benieuwd wat de volgende aflevering uit deze voortslepende soap zal brengen.

Overigens begreep ik dat er uit het Zeeuwse kritiek is op het intrekken van de Gouden Speld. Zou het één met het ander te maken hebben?

Tenslotte nog twee zaken naar aanleiding van mijn weekstuk van vorige week.

Dopingbeleid – Na aanleiding van hetgeen ik schreef kreeg ik nogal wat verhelderende reacties. Zo begrijp ik dat er geen sprake zal zijn van “nulwaarden”. Ook komt de aanklager pas in actie als een aantal experts ervan overtuigd is dat er sprake is van een serieuze verdenking tot het gebruik van doping. En tenslotte zal er een instructiefilmpje gemaakt worden.

Prijs PAS-systeem – De prijs van het Bricon PAS – systeem stond wel degelijk op de site van Bricon. Alleen niet in de prijslijst maar “een beetje verstopt” in de uitleg over het systeem. Ik ben kennelijk niet zo’n goede zoeker. Overigens vraag ik mij wel af wat de verklaring is achter het prijsverschil tussen Nederland en België. Het Belgische systeem is vijftig procent goedkoper!

OP EIGEN HONK

Komt/kwam het Corona-spook dus nu wel letterlijk heel dichtbij. Tot voor kort leefden we ogenschijnlijk in een soort of evenwicht met het virus. Door ons aan de regels te houden dachten we buiten schot te blijven. Iets dat feitelijk ook nog steeds gelukt is maar wat misschien wel meer geluk dan wijsheid bleek/blijkt te zijn.

Als namelijk de “koffiejongen”, die mij iedere morgen koffie komt brengen, besmet blijkt dan komt het virus letterlijk wel heel erg dichtbij. Gelukkig droegen zowel hij als ik op deze korte contactmomenten een gelaatsmasker waardoor ik ogenschijnlijk (nog) gevrijwaard ben van het virus.

Hopelijk blijft dit zo. Het is in ieder geval een “wake-up call” om mij goed aan de regels te blijven houden. Voor de rest blijft het afwachten hoe één en ander verder gaat.

Tot een volgende keer,

Michel